yaşadıklarım ve yaşayamadıklarım hayatıma yeniden yön veriyor...
acıyla ve hüzünle... kıvranarak içimde bir yerler...
sıkışıyor kalbim... ne saçma... kalp sıkışır mı hiç !?
bir an önce kaçıp gitmek istedim o büyülü şehirden...
halbuki seviyordum o şehri...
senin olduğun şehirden uzaklaşmak ve bir daha dönmemek istedim oraya...
neden soruyorsun diyordun...
daha çok acı çekmek ve senden nefret ederek uzaklaşmak içindi bütün sorularım...
anlatılan her ayrıntı beynimde yinelenecekti ve her seferinde kızgınlığım daha çok artacaktı...
kızgın değilim demiştim oysa... ama kızgınım şimdi bir şeylere... neye olduğunu bilmiyorum ama öyle...
gidiyorum şimdi... kaçarak hem de... kovalayanım yok arkamdan... ama kaçmam gerek...
uzaklaşmalıyım her şeyden... ve hatta kendimden... sokaklar hep tanıdık... insanlar gülüyorlar sanki bana...
senin yaşadıkların da bir şey mi diyorlar... biz alalarını gördük diyorlar... bu kent, bu kahrolasıca kent neleri görmedi ki...
üzülsem mi sevinsem mi bilemiyorum birden... yeniden ve yeniden tutunmalıyım kendime...
başka birinin-bir şeyin varlığı yada yokluğu olmamalı hayatımın anlamı...
onu değerli kılan sendin... değersizleştirip içinde öldürecek olan da sensin...
kirlenmedim aslında, ama yine de arınmalıyım bir şeylerden...
arınmalı... büyümeli... tazelenmeli...
yaşanacak bir tane hayatım var...
gözlerimi yeniden açmalı ve gülmeliyim yeniden evrenle birlikte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder