kirlendiğimi hissediyorum...
duygularımın, düşüncelerimin, davranışlarımın, kısaca beni ben yapan herşeyin her saniye daha da yozlaştığını hissediyorum... aynı derede iki kez yıkanamazsın demiş birileri... öyle hissediyorum kendimi de... herşey değişiyor ve nedense hep olumsuz yönde... iyiye ve güzele doğru gitmiyor nedense...
kimseye güvenemiyorum...
ilk olan her zaman daha saftır... sonrakiler ise hep biraz daha uzak... hep biraz daha yabancı... hep biraz daha mesafeli...
korkuyorum...
üzülmekten ve yıpranmaktan... terkedilmekten ve sevilmemekten... ve en kötüsü sevildiği halde bunu görememekten... yapayalnız yürümekten...
acı çekiyorum...
her gün katmer katmer... karnımın içinde kıvranıyor birşeyler... içimi tüketiyor sanki... ve beynimin içinde birileri tiyatrolar oynatıyor... hem de trajik mi trajik...
özlüyorum...
gözlerini, kokunu, saçlarını, ellerini, bakışını, gülüşünü ve herşeyinle seni...
üzülüyorum...
biliyorum ki sen yapayalnızsın... çevrendekiler seni anladıklarını sanıyorlar ama hiç sanmıyorum... elimden birşey gelmiyor... üzülüyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder