herşey yozlaşmış bu hayatta ve herkes yalan söylüyor...
samimi değiliz hiç birimiz, en samimi olduğunu söyleyende bile bir samimiyetsizlik kokusu seziliyor... bu yüzden kimse kimseye güvenemiyor ve hatta kendine bile çoğu zaman...
filmdeki gibi; kendimi yalan söylerken yakaladığımdan beri, kimseye inanmıyorum...
neden bu kadar zor dürüst olmak, olduğun gibi davranamamak, yalana dolana başvurmadan yaşamak... genlerimizde mi var bu, yoksa kahrolası sisteme ayak uydurup onun bir parçası mı oluyoruz... yada her ikisi birden mi...
2 yorum:
Ben dahil hepimiz giriyoruz o zaman "inanılmayanlar" kategorisine.. sabah sabah keyif bozucu bir yazı olsa da.. sana hak vermemek bazı durumlarda yada konumlarda el değil..
Olduğum gibi olmaya devam..
ggecenin bir yarısı, birilerine yada birşeylere sinirlenerek kaleme aldığım bir yazıydı... çok da yanlış olduğunu düşünmüyorum yazılanların... sadece "istisnai durumlar ve kişiler hariç" demeyi unutmuşum...
Yorum Gönder